Bloggen is constant wikken en wegen. Je kan je niet voorstellen hoeveel mails ik krijg van persbureaus. Meestal zijn dat persberichten en die verdwijnen meteen in het speciaal daartoe aangemaakteΒ mapje. Moest ik alle persberichten delen, dan blog ik niet dagelijks, maar meerdere keren per dag… Heel vaak krijg ik ook uitnodigingen. Aangezien die events in de meeste gevallenΒ overdag plaatsvinden, wimpel ik die beleefd af. Hoogst uitzonderlijk wijk ik hiervan af: zoals voor de Benelux verkiezing van de San Pellegrino Young Chef en voor de verkiezing van Beste Praline 2016. Mijn dagen verlof zijn nu eenmaal geteld. Tot slotΒ zijn er nog de berichten waarin pr-bureaus me voorstellen om me iets toe te sturen. Daar ga ik enkel en alleen op in als 1. ik achter het product sta en 2. er ook iets mee kan aanvangen (zo bedankte ik onlangs nog heel vriendelijk voor deΒ Tic Tac Mixers: de eerste Tic Tac die van smaak veranderen in je mond, tjah, wat moet/kan ik daar nou mee… behalve opeten?) en 3. ik voldoende tijd krijg om ermee aan de slag te gaan…
En zo gebeurde het dat ik ‘ja’ zei om een testpakketjeΒ van de nieuwste pastasoort van Panzani te krijgen: Zero Residu van Pesticiden. Het merk wil op die manier inspelen op de wensen en verwachtingen van de Belgische consument op het gebied van voeding. Het programma Zero Residu van Pesticiden is het resultaat van drie jaar onderzoek en ontwikkeling en betekent een doorbraak in het aanhoudende engagement van Panzani tegenover de consument: pastaβs van superieure kwaliteit, met een uitstekende kookvastheid en zonder meetbare restanten van pesticiden. Een nobel doel waar ik me alleen maar kan achterscharen…
Ik verwachtte 1 pakje spaghetti of zo te krijgen, maar neen. Ik kreeg het hele gamma: Fusilli, Pipe Rigate, Tagliatelle, Farfalle, Penne Rigate, Serpentini, Spaghetti, Macaroni, Capellini, Torti, Rigatoni, Papardelle, Linguine en Lasagne!!! Da’s gelijk aan ‘heul veul’ pasta! Zeven kilo om precies te zijn! Het kiezen kon beginnen. Spaghetti, Macaroni en Farfalle werden meteen afgedaan als ’te alledaags’. Neen, ik zou kiezen voor een Italiaanse specialiteit: de Pappardelle, een XL-lintpasta, tweemaal zo breed als tagliatelle. Wat ik hierbij zou serveren, was ook snel beslist: langoest staarten Γ©n een witte wijn saus. Afwerken met kerstomaatjes en peterselie voor de nodige kleur en klaar is Kees: een op en top feestelijk gerecht, maar klaar in no time! Want geef toe, nu de zon (zelden) schijnt, moeten we er optimaal van profiteren, niet?
Voor 2
2 langoest staarten (rauw, diepvries)
250 g pappardelle van Panzani Zero Residu
Boter
Voor de witte wijnsaus:
2 sjalotjes, fijngesnipperd
200 ml witte wijn
200 ml kippenfond
200 ml volle room
Peper en zout
Voor de afwerking:
Platte peterselie
Kerstomaatjes
Zeste van 1 limoen
Bereiding
Laat de langoesten langzaam ontdooien in de koelkast. Zet ze aan in een klontje boter en bak ze gedurende 2 Γ 4 minuten of tot ze mooi roze worden. Ze hoeven nog niet helemaal gaar te zijn. Houd ze warm.
Doe eventueel nog een extra klontje boter in dezelfde pan en sueer de sjalotjes. Voeg de witte wijn toe en laat bijna droogkoken. Voeg daarna de kippenfond (ja, ja, kippenfond ipv visfond, da’s een tip die ik onlangs noteerde van Jan Buytaert!) toe en laat voor de helft inkoken. Voeg op het laatst de room toe en laat inkoken tot sausdikte. Passeer de saus desgewenst door een puntzeef om de sjalotjes eruit te zeven. Ik deed dit niet. Kruid met peper en zout. Warm de langoest staarten nog kort terug op in de saus.
Kook de pappardelle volgens de aanwijzingen op de verpakking in ruim kokend water met een flinke schep zout.
Schep de pappardelleΒ in een kom en schenk de saus erover. Meng goed. Schik de langoest staarten erop en werk af met platte peterselie, doormidden gesneden kerstomaatjes en zeste van limoen.
Bron: me, myself and I.
0 reacties