Na de razend drukke soeks, medina en leerlooierijen op dag één, zouden we op dag twee een totaal ander Marrakech te zien krijgen, zo verzekerde Ann mij. We zouden de nieuwe stad intrekken “voor een blik op het moderne Marokko”. Volgens onze 100% Marrakech gids “was dit deel van Marrakech niet alleen veel later gebouwd, je vindt er bovendien de nieuwste cafés, trendy restaurants en hippe winkels…” Ik was benieuwd.

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen en dus vatten Ann en ik de koe bij de spreekwoordelijke horens en volgden de raad van mijn baas op: we sprongen op de eerste de beste paardenkoets om ons naar Jardin Majorelle te laten brengen. Uiteraard niet vooraleer Ann de nodige Dirhams van de vraagprijs had afgedongen. Sloegen we gisteren al na 5 minuten tot twee keer toe de goedbedoelde raad van Pierre compleet in de wind, vandaag volgden we in 5 minuten tijd hem twee keer op. Het is nooit te laat om je leven te beteren… 😉

Het weer was mooi en het tochtje met de calèche een echte aanrader. Op een drafje ging het van het Place Foucauld, langs de Koutoubia Moskee, de grootste moskee van Marrakech (en enkel toegankelijk voor moslims) richting de Majorelle tuin. Hoewel ik helemaal niet into flowers ben, totaal geen groene vingers heb en niks afweet van fauna en flora, was ik toch meteen weg van deze plek. Wat een pareltje! De beroemde botanische tuin herbergt een rijke collectie planten, waaronder veel cactussen. De blauwe kleur van de potten en muren wordt ‘majorelle-blauw’ genoemd. Couturier Yves Saint Laurent bracht er een groot stuk van zijn leven door en vond er inspiratie. Begrijpelijk. Op een bankje met een boekje zou ik hier ook wel geïnspireerd geraken… Vergeef me dan ook mijn overload aan foto’s.

Na ons bezoek aan de tuin (dat wat langer uitliep dan gepland want Ann moest per se een selfie van ons maken met een Doe Eens Zot brilletje voor een Neckermann actie), trokken we naar 33 Rue Majorelle, de eerste concept store van Marrakech. In dit miniwarenhuis vind je eindeloos veel kleurrijke accessoires, notitieboekjes, gerecyclede tassen… Ook de vrolijke T-shirts met prints van bvb. babouches of kaftans zijn erg leuk. De bovenverdieping is vooral aan kleding gewijd, voor mannen, vrouwen en kinderen. Was gisteren in de soeks nog alles spotgoedkoop, dan hangt er hier wel een stevig prijskaartje aan vast. En afdingen is in deze zaak not done…

Aangezien we alleen onze ogen de kost gaven en dus figuurlijk een beetje op onze honger bleven zitten, besloten we dan maar om letterlijk onze honger te stillen. Via de Avenue Yacoub El Mansour, een grote en brede laan (wat een contrast met de doolhof van steegjes gisteren) trokken we richting Guéliz, een opgeknapte wijk waar winkels en restaurants als paddenstoelen uit de grond schieten. Vanwege het moderne karakter is downtown Guéliz erg in trek bij de jongere generatie Marokkanen… en bij de oudere generatie Belgische vrouwelijke toeristen. Ik voelde me er als een vis in het water. 😉

We zouden bij l’Entrepotes eten, want het lunchadresje stond hoog aangeschreven in onze gids. Alleen… onze gids bleek niet meer helemaal up to date, want van l’Entrepotes was geen spoor meer. We deden nog een laatste verwoede poging door binnen te stappen in een parfumeriezaak en even te informeren, maar de winkeljuffrouw bevestigde ons het (slechte) nieuws (en dat zonder ook maar 1 DIR te vragen voor deze dienstverlening! ;)). En dus moesten we op zoek naar een alternatief. Het werd uiteindelijk bar-restaurant Kechmara. Wat een uitstekende keuze!

Het interieur is licht en fris, met hoge barkrukken en hippe jaren 70-kuipstoeltjes, maar we kozen voor het dakterras. Zàààlig! Bij 24° genieten van het zonnetje en van de Franse keuken… Voor geen geld. 130 DIR voor de 3-gangen lunch van de dag ofte nog geen 12 EUR voor prei met vinaigrette, tagliatelle met eekhoorntjesbrood en een taartje met rood fruit. Uren brachten we chillend door op het rooftop terras, enerzijds omdat het er gewoon heerlijk genieten was, maar ook omdat we moesten wachten tot de patisserie in de buurt openging. We maakten van de nood een deugd en lieten ons nog een extra Colaatje welgevallen.

Met een roodverbrande neus zetten we onze (shopping)tocht verder, met een eerste stop bij de Patisserie Marocaine Chez Mme Alami, 11, rue de la Liberté, waar ik een doosje Marokkaanse specialiteiten kocht voor mijn baas (om hem te bedanken voor zijn tips die ik zo nauwgezet opgevolgd had, ahum!), waaronder de incontournables cornes de gazelles. Deze mierzoete Marokkaanse koekjes moet je geproefd hebben. Het deeg is zo dun als papier en lichtjes krokant, het hart barst van de amandelen, kaneel en oranjebloesem. Un délice!

Even verderop in de straat troffen we Jeff de Bruges, we stapten binnen, maar stonden al even snel terug buiten. Van buiten ziet de winkel eruit als een ouderwets snoepwinkeltje, van binnen als Sjakie’s chocoladefabriek. Wat een heerlijkheden… Maar wat een prijzen. Trouwens, als Belg kunnen we toch gewoon beter naar Brugge rijden om onze chocolade, niet? Ik kom er toch tweewekelijks om de beste voetbalploeg naar de titel te schreeuwen… 😉

We shopten nog wat verder en gingen langs bij Moor (de tientallen oriëntaalse lampen aan het plafond zijn effenaf schitterend!) en bij Chabi-Chic. Daar kon ik niet weerstaan aan een set van 4 lepels (die ik ondertussen reeds gebruikte als prop bij mijn melkchocoladetaart, zijn ze niet schattig? ;))

We vervolgden onze wandeling (aan een slakkengangetje, want het was warm en na de drukte van gisteren genoten we met volle teugen van de rust van de stad) om aan te belanden bij het station van Marrakech, een must-do volgens de locals. Eind 2008 opende het nieuwe station zijn deuren. En wat voor deuren! De architect liet zich inspireren door de monumentale stadspoorten van de oude medina. Ook het traditionele stucwerk werd verwerkt in een prachtig staaltje van moderne Arabische architectuur. Op het uitnodigende dakterras kan je tussen het groen heerlijke fruitcocktails drinken met uitzicht op de vele reizigers.

Ondertussen waren we al in de late namiddag en we vervolgden onze weg richting bushalte. We passeerden nog het stadhuis van Marrakech en het Théâtre Royal, alleen al van buiten een lust voor het oog. Hoewel we er gratis naar binnen konden om het te bezichtigen, gaven we er toch de voorkeur aan om de kortste weg terug te nemen en… in plaats van aan de halte te wachten, een cocktail te gaan drinken in de bar van het 5-sterren hotel Naoura Barrière. Het weekend was tenslotte begonnen en “doe maar zot, je bent op vakantie” is toch de nieuwe slogan van Neckermann… Als Neckermann ambassadeur moest ik die toch alle eer aandoen, niet? 😉 Ann bestelde er een Cosmopolitan en ik opteerde voor een Caipirinha. Het scheelde geen haar of ik verzeilde tijdens de terugrit naar Kasbah Le Mirage al in dromenland…

Conclusie na dag twee: Ann had helemaal gelijk toen ze voorspelde dat we een totaal ander Marrakech zouden te zien krijgen. Dit Marrakech is mondain en modern. Wat een contrast met gisteren! Voor onze derde en laatste dag besloten we om – gezien de slechte weersvoorspellingen – een kookles te gaan volgen bij echte Marokkaanse mama’s. Maar hier volgende week meer over (mét recept!).

* Deze reis werd mij aangeboden door Neckermann. Ik geef altijd mijn eerlijke mening over mijn ervaringen. Bekijk ook de disclaimer.