Na Maastricht eind december stond van 24 t/m 28 februari mijn tweede trip als Neckermann ambassadeur gepland, iets verder weg deze keer, nl. naar het mooie en magische Marrakech. Zonder manlief… Hoezo? Foodstore in, foodstore uit, drie dagen aan een stuk in Maastricht was niet zijn ding, zeg maar… En zo moest ik op zoek naar een ander (gewilliger) slachtoffer. Veel moeite moest ik niet doen: 1 Facebook berichtje en amper 5 minuten volstonden om een enthousiaste JA! te krijgen van mijn foodie friend Ann.
Aangezien we toch wel het maximum uit deze ‘intercontinentale’ trip wilden halen, belegden we een ‘lunchmeeting’ (alle excuses zijn goed om samen te lunchen) om de reis grondig voor te bereiden. Na flink wat overleg, waren we eruit: we zouden de 3 uitgestippelde wandelingen volgen die de stadsgids 100% Marrakech voorstelt. Die gidsen zijn echt top volgens Ann (ze is niet alleen een foodie, maar ook een beslagen traveler) en bieden àlles: bezienswaardigheden en monumenten, food & drink adresjes tot verborgen pareltjes die je zonder zo’n gids niet snel tegenkomt. Drie volledige dagen in Marrakech zouden volstaan om de 3 wijken en zo heel de de stad te ontdekken a rato van 5 à 6 km stappen per dag.
Aangezien mijn baas Pierre 4 jaar lang in Marrakech woonde, klopte ik ook nog bij hem aan voor een resem DO’s en DON’Ts. Hij drukte me een aantal zaken op het hart:
- Wijs ‘goedbedoelde’ hulp vriendelijke maar kordaat af. Trap niet in de val van “Ah, les gazelles, venez avec moi, je vais vous montrer X ou Y.”
- Afdingen is een nationale sport. Negocieer tot er minimum een derde van de prijs afgaat. Bv. als iets 150 Marokkaanse Dirham kost, dan betaal je er maximum 100 MAD voor.
- Eet niks maar dan ook niks van de eettentjes op het Djemaa El Fna plein. Drink er ook geen fruitsap bv. tenzij het sapje vers voor je neus geperst wordt.
- Aansluitend bij tip 3: drink enkel Cola en/of thee. Alleen bij die dranken ben je zeker dat er geen bacteriën inzitten.
- Proef de nationale keuken. Kies voor een tajine of couscous bij een van de restaurantjes met dakterras rond het centrale Djemaa El Fna plein. Ook een pastilla (traditioneel met duif, maar vaak ook met kip) moet je proeven, maar daarvoor kies je beter een riad uit.
- Ga zeker langs bij Jardin Majorelle, een prachtige botanische tuin. Neem hiervoor een paardenkoets.
Er kon niks meer fout gaan. We hadden een strak plan. Dachten we… Let op de voltooid verleden tijd. 😉
Goedgeluimd namen we het vliegtuig om nog geen 4 uur later in een totaal andere wereld terecht te komen: wat een (gezellige) drukte, wat een mierennest, wat een geroezemoes. Alles loopt/rijdt er door elkaar in de wirwar van straatjes: auto’s, scooters, mannen met kar en ezel, katten,… Het lijkt wel of in Marrakech 1 miljoen katten wonen. Ik overdrijf niet. Maar vooraleer we alle indrukken in ons konden opnemen, werden we door de bus naar onze logeerplek gebracht: Kasbah Le Mirage, op een klein half uurtje rijden van Marrakech. Al is dat rijden met een flinke korrel zout te nemen. Halfweg tussen Marrakech en de Kasbah gaat de bus van de weg af om zich in de velden te begeven. Met een bang hart (vooral bij mij dan toch, Ann heeft meer haar op haar tanden, zoals later nog zou blijken), vroeg ik mij af waar in godsnaam we zouden terechtkomen… Wel, het antwoord was, in een oase van rust en groen.
Kasbah Le Mirage is gelegen tegenover La Palmeraie en biedt uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van de Atlas. Het 4-sterrenhotel is helemaal opgetrokken in Marokkaanse stijl, een lust voor het oog. Het telt 26 kamers en is daarmee klein genoeg om de charme, het onthaal en de gastvrijheid te bieden van een bed & breakfast, maar groot genoeg voor het comfort en de activiteiten van een heus hotel: zwembad, whirlpool, wellness, quadtochtjes, excursies, tochten op de rug van een dromedaris, enz… We werden bijzonder hartelijk onthaald door de patron en dat zeg ik heus niet omdat hij meteen een welkomstcocktail voor ons liet aanrukken! 😉 Na een verkenningstocht door het hotel schoven we ons voetjes onder tafel voor een heerlijk 3-gangendiner: erwtensoep, een tajine met vis en groentjes en een pastilla met melk en amandelen, een typisch Marokkaans dessert om duimen en vingers bij af te likken.
Na een verkwikkende nachtrust en een stevig ontbijt waren Ann en ik helemaal klaar om onze eerste uitgestippelde 100% wandeling aan te vatten: Medina Noord. Een shuttlebusje van het hotel bracht ons om 10u naar het centrum van de stad en zou ons er ’s avonds om 19u30 terug oppikken. Bijna 10u de tijd, dat zou moeten volstaan voor een wandeling van ca. 5 km… Maar dat was buiten Momo gerekend. Momo, zegt u? Wel, da’s de man die we nog geen 5 minuten nadat we van het busje gestapt waren al aan het volgen waren… Hij had ons vertrouwen gewonnen door te zeggen dat hij ook chauffeur was bij de shuttledienst van Kasbah Le Mirage en hij zou ons naar een plaats brengen die alleen op donderdag open is. “Les gazelles, vous avez de la chance !”… Toen Ann en ik na een kwartiertje stappen door de smalste steegjes in een gi-gan-ti-sche winkel stonden met àlles wat je maar kan bedenken, viel ‘mijnen frank’: “Ann, ga je me nu zeggen dat we hier alle twee met beide voeten zijn ingetuind?” Zo zag het er wel naar uit…
Nu ja, dan zou ik maar van de nood een deugd maken. Ik had sowieso een bestelling voor theeglaasjes meegekregen vanuit België en kon die maar beter de eerste dag meteen kopen. Dan had ik dat tenminste meteen achter de rug. Uiteindelijk stond ik met 7 sets glaasjes aan de kassa en kreeg een hoeveelheidskorting en moest ‘slechts’ nog 1050 DAR neertellen. Ann was ondertussen spoorloos verdwenen in een van de vele gangen die de winkel rijk was, omdat ze haar oog had laten vallen op een koperen (of is het blikken?) lamp… Ik stond er dus alleen voor om af te dingen en slaagde er toch wel in om het bedrag met de volle 50 DAR te laten zakken, zekers. 😉 Dan was Ann een veel betere onderhandelaarster. Haar lamp die oorspronkelijk 1800 DAR moest kosten, wat neerkomt op om en bij de 162 EUR, kreeg ze mee voor… 40 EUR.
Maar nog waren we niet af van Momo. Na de giga winkel (die slechts 1 dag in de week open is???) troonde hij ons mee naar een plek waar we kruiden en/of arganolie konden kopen. De enige echte, bien évidemment. Geen namaak zoals op de meeste plaatsen, zo drukte hij ons op het hart. Nu ja, terwijl ik dan toch bezig was met alle goede raad van mijn baas Pierre in de wind te slaan, kon ik evengoed nog even op mijn elan doorgaan: ik kocht er 2 g saffraan zonder zelfs maar af te dingen. Hierna zou ik me wel herpakken.
En zo kwam het dat we pas 3 uur later dan voorzien eindelijk aan onze wandeling konden beginnen. Ondertussen hadden we een hongertje en doken het eerste eettentje binnen dat de gids ons aanbeval: Patisserie Chez Brahim. De woorden van Pierre indachtig, bestelde ik er een tajine met kip en dronk er een Cola bij. De late lunch smaakte opperbest en met opgeladen batterijen doken we de soeks in om onze weg te vervolgen (allez, eigenlijk, te starten). We maakten vaart, voor zover dat kan in de wirwar van straatjes, en bereikten al snel het sfeervolle plein Rahba Kedima. Aangezien Ann daar bezweek voor een rieten strandtas waarop ze haar naam wilde laten borduren, hadden we een half uurtje de tijd om te verpozen op het dakterras van Café des Epices in de voetsporen van Sylvester Stallone, Elle Fanning en Cameron Diaz. Het aangename café is een oase van rust in de soeks. Drie verdiepingen, twee terrassen en het dak kijken uit over het plein met zijn specerijenkramen en strohoedenverkopers. De zaak trekt een mengeling van toeristen, Marokkanen en expats, die voor een bijzondere sfeer zorgen.
Nadat Ann haar Ann strandtas had en ik mezelf ook nog liet verleiden tot een gelijkaardig exemplaar met Happy erop trokken we richting de groentemarkt Place Sidi Ishak. Vandaar ging het richting leerlooierijen. En jawel, weer hadden we ‘geluk’. Een op het eerste gezicht vriendelijke jongeman toonde ons, ‘vrijblijvend’, de weg, nadat we even aarzelend in onze gids hadden gekeken. Laat mij hem gemakkelijkheidshalve maar Momo 2 noemen. En ook nu weer was er een ‘once in a lifetime opportunity‘ want de berbers waren nét vandaag uit de Atlas gekomen om het leer te looien. “Een must-see. Only today.“, volgens Momo 2. En zo gebeurde het dat voor de tweede keer op een dag Ann en ik ons lieten ‘meeslepen’.
Al was dat bij mij deze keer wel heel schoorvoetend. Toen een vriend van Momo 2 (het lijkt wel of heel Marrakech kent heel Marrakech) ons een takje munt in onze handen duwde om de stank te drukken die overal in de leerlooierijen hangt en ons “mee naar boven zou nemen”, stelde ik mijn veto. We moesten hier zo snel mogelijk weg. Ik kreeg het benauwd, letterlijk en figuurlijk… Geen probleem, maar natuurlijk niet voordat we eerst een leerwinkel werden binnengeduwd. “Sans obligation”. Yeah right! Toen de uitbater, nadat hij ons tassen, poefs en nog 1000 dingen meer had laten zien, in de gaten kreeg dat les gazelles niks zouden kopen, was de toon ineens veel minder vriendelijk. En toen Momo 2 in het snotje kreeg dat 1. we niks zouden kopen bij zijn vriend én 2. Ann hem geen fooi zou geven voor zijn ‘vrijblijvende’ rondleiding, werd de sfeer pas helemaal grimmig. Momo 2 brieste, maar Ann gaf geen kick. Om een lang verhaal kort te maken, na een paar honderden meters (die in mijn ogen wél kilometers leken, want ik begon al te fantaseren over een moordende Momo 2, I know, ik lees teveel thrillers) droop Momo 2 onverrichterzake af en waren Ann en ik ‘vrij’ om onze tocht verder te zetten.
We passeerden de oude koranschool Medersa Ben Youssef en hoewel deze voormalige medersa een bijzondere attractie is vanwege de adembenemende architectuur én bovendien een van de weinige islamitische religieuze gebouwen die ook voor niet-moslims toegankelijk is, beslisten we om dit bezoek aan ons te laten voorbijgaan. Ik had het even gehad en wilde niks liever dan tot rust komen bij een glaasje muntthee… hoewel ik eigenlijk helemaal geen theedrinker ben. En dus keerden we terug naar het Djemaa El Fna plein om er op het dakterras van Café de France de zon te zien ondergaan terwijl de bedrijvigheid op het plein onder ons een hoogtepunt bereikte. Café de France is een van de bekendste cafés van Marrakech en zo’n typisch Noord-Afrikaans café waar mannen uren op het terras doorbrengen. We maakten nog een aantal leuke foto’s om daarna met de shuttlebus terug te keren naar ‘onze’ Kasbah. Eerlijk? Ik was dolblij dat we de drukte konden ontvluchten en relaxen in ons gezellige hotel. We genoten er andermaal van een met veel zorg bereid 3-gangen diner: een groentencrème vooraf, een tajine makfoul met gekonfijte ui, rozijnen en tomaten) als hoofdgerecht en een dame blanche als dessert.
Dag één was boeiend, tof en gevarieerd en ik had geleerd dat ik altijd naar mijn baas moet luisteren… 😉 In een volgend verslag komen dag twee met een bezoek aan de nieuwe stad en dag drie met een echte Marokkaanse kookles aan bod.
- Deze reis werd mij aangeboden door Neckermann. Ik geef altijd mijn eerlijke mening over mijn ervaringen. Bekijk ook de disclaimer.