Luzine

11 sep 2013 | Restokes, speciaalzaken & kookwinkels, Reviews

Geen dagelijkse kost in Luzine van Jeroen Meus!

Echtgenote zijn van de trainer van Gella Vandecaveye opent nogal wat deuren. Ook die van Luzine, het restaurant van Dagelijkse Kost chef Jeroen Meus…

Op een event vorig jaar kwam mijn man, Eddy Vinckier, Jeroen tegen. Nu is manlief assertief en ging direct op de man af: “Jeroen, mijn vrouw kookt heel graag. Het zou een droom zijn, moest zij, samen met een vriendin, eens kunnen meedraaien in jouw keuken.” Jeroen reageerde positief en na een lange periode van drukke agenda’s matchen, was het zaterdag eindelijk zover.

Om klokslag 16u stonden Annie en ik op de stoep van euh… een bijzonder lelijk en oud fabriekspand. Het feit dat we dezelfde ingang moesten nemen als die van fitnessclub BasicFit, de concurrent die onlangs mijn ‘baby’ JustFit opgekocht heeft, deed natuurlijk geen goed aan onze perceptie…

Na een zoektocht via een steile trap en een donkere gang, vonden we de voordeur van Luzine. Sous-chef Koen wachtte ons al op en stelde ons op ons gemak. Hij nam ons meteen mee naar de kleedkamers waar we een kastje voor onze spullen kregen toegewezen. Hoewel ik mijn eigen schort meehad, kreeg ik toch een mooi wit, gestreken en gesteven exemplaar met het logo van Luzine. “Kwestie van echt deel uit te maken van het team”, zei Koen. Tof!

Geen eitje, dat karweitje!

We kregen een snelle rondleiding door de keuken – de koude kant, de warme kant, de desserts – en werden voorgesteld aan de ‘collega’s’. En dan mochten we aan de slag. Ik kreeg een enorme kom toegeschoven met daarin een massa (!) gepocheerde kwarteleitjes (20 minuten in een stoomoven op 62° C). Ik mocht die héél voorzichtig pellen, zodat ik de dooier zeker niet beschadigde. Vriendin kreeg een andere plezante, doch minder delicate opdracht: eetbare bloemetjes van de takjes plukken.

Ik ging zo voorzichtig tewerk dat ik pas na 1 kwartier mijn eerste eitje gepeld had. Helemaal content liet ik het prompt NAAST de kom met water vallen i.p.v. IN de kom met water. Hilariteit alom bij de vriendin, natuurlijk. Het zweet hutste van mijn rug. Ik moest er 50 doen. Aan dit tempo, redde ik dat nooit. Koen greep in. Ik hoefde het eiwit niet te sparen en moest alleen de intacte dooier overhouden. Ah ha, dat was een heel ander verhaal, natuurlijk. Vanaf dat moment ging het vlot vooruit en begon ik het klusje zelfs leuk te vinden.

Wat me opviel, was de rust in de keuken. Iedereen deed zijn ding. De radio stond afgestemd op StuBru en schalde vrolijk. Van stresstoestanden en gevloek à la Gordon Ramsay was helemaal geen sprake. Wat een geoliede machine! Toen vriendin vroeg of er nog extra personeel bijkwam voor de eigenlijke service, antwoordde Koen: “Ja, de Jeroen komt straks nog”. Vijf minuten later pas, viel haar euro: “Ah ja, just, diene Jeroen!”.

Na de bloemekes en de eitjes was het tijd om 1 kg (!) verse dragon te plukken en fijn te snijden. De messen werden gewet en we konden eraan beginnen. Dat die vlijmscherp waren, ondervond ondergetekende al snel… Wat een kluns ben ik toch!

Ondertussen was ‘diene’ Jeroen gearriveerd. Hij heette ons hartelijk welkom en vroeg oprecht geïnteresseerd of we ’t plezant vonden.

Welke opdrachten gaf Koen ons nog meer? Prei kuisen, moerbloesem plukken, Pepquiño’s (minimeloentjes met de smaak van komkommer) middendoor snijden en – last but not least – een megagrote kom zeekraal schoonmaken. Er kwam maar geen einde aan. Het leek wel of die dingen zich ter plekke aan het vermenigvuldigen waren. Ondertussen hadden we elk een glaasje champagne gekregen, voor mij het sein om de slappe lach te krijgen bij de gedachte aan copulerende zeekraal…

Gelukkig zat toen onze shift van 3 uur erop, of het was niet goed afgelopen… Inmiddels waren onze partners gearriveerd en die hadden zich al met een aperitiefje geïnstalleerd in het knusse restaurant, benieuwd naar onze verhalen.

Op weg naar ons kleedkastje botsten we de ‘de’ Jeroen die helemaal verbouwereerd was dat we al stopten. “Want nu gaat de fun pas beginnen!”. Met de belofte dat we zeker nog eens terugkomen om alles van begin tot eind mee te maken, schoven we, moe maar voldaan, onze beentjes onder tafel.

Geen dagelijkse kost maar sterrenniveau in Luzine!

Bij de keuze van het menu laten we ons leiden door ons werk. In het 6-gangen menu Signature zitten al ‘onze’ ingrediënten verwerkt, onze signatuur, zeg maar: de dragon vinden we in zowel de dragonmayonaise bij de tartaar Limousin terug als in de béarnaise met chorizo, de fameuze kwarteleitjes met liefde gepeld worden geserveerd bij de kabeljauw en Annie’s bloemetjes liggen te schitteren op een groene asperge…

We hebben ons onze keuze niet beklaagd. Een avondje uit eten in Luzine is niet zomaar een restaurantbezoek, maar een belevenis, een waaaaaaaw-ervaring van begin tot eind.

De toon werd meteen gezet bij het aperitief. De ‘hapjes’ waren subliem. Echte kunstwerkjes met veel geduld en smaak in mekaar geknutseld. Onze smaakpapillen werden verwend en verlangden naar meer. Ze werden niet teleurgesteld. Zes gangen lang zorgen Jeroen, Koen en de rest van de ‘collega’s’ voor een aaneenschakeling van oogstrelende en succulente borden, een Michelin ster waardig. Die zou pas schitteren aan Jeroens firmament vol Vlaamse Televisie Sterren. We gunnen het je van harte, Jeroen. Enneuh, we houden je aan je woord: we’ll be back voor de full service!