Vorige maand vierden mijn man en ik ons 20-jarig huwelijksjubileum. Nu zou elke normale man zijn vrouw verrassen met bloemen, parfum of een (romantisch) etentje op restaurant, maar niet zo ‘mijnen Eddy’. Die had iets heel anders in petto voor deze foodie! Hij nam mij, onze kinderen, hun liefjes, mijn broer en schoonzus en een paar vrienden mee voor een tochtje met de YE25, een authentieke mosselkotter uit 1958. Ik was benieuwd naar wat de dag zou brengen en liet me gewoon meedrijven (letterlijk en figuurlijk). Het werd een zalige uitstap. Lees verder. 😉

We hadden geluk! Na een hele week regen werd er voor de zaterdag mooi weer voorspeld. De YE25 lag al te glanzen in de zon, toen we tegen 10u de haven van het lieflijke, Hollandse dorpje Yerseke binnenreden. Yerseke (spreek uit: Ierzuku, met nadruk op de 1e lettergreep) is gelegen aan de Oosterschelde en is een echt vissersdorp. Alles àdemt er de zee en je proeft er het leven van de visserij zoals nergens anders. De schippers (of hoe heten zo’n mannen? Stuurlui?) Ben en Niek stonden ons al op te wachten. We werden met open armen ontvangen én met koffie én Zeeuwse bolussen.

Mijn man stelde voor om zo’n bolus, een zoet koffiebroodje met bruine suiker en kaneel, met mij te delen. Hij heeft tot op vandaag nog steeds spijt van dat voorstel. Hij is er amper in geslaagd om 1 klein hapje te nemen, de rest verdween in mijn buik. Mmmmmh! Dit ga ik binnenkort thuis proberen (na) te maken (om het goed te maken) ;).

Na de verwelkoming met deugddoend ontbijt, kregen we eerst een woordje uitleg over de werkwijze aan boord van de mosselkotter. En we proefden meteen de mosselen in hun meest pure vorm: moules parquées. Ik proefde dit nog nooit eerder, maar er is een eerste keer voor alles. Bovendien moet je als foodie voor alles openstaan, vind ik. En dus stopte ik (met een klein hartje en mijn ogen toe) een rauwe mossel in mijn mond. Wat een smaak! Precies of je in de zee bijt!

En toen was het tijd om het anker te lichten. Met een vaartje (trots op mijn woordspeling! :)) kozen we het ruime sop. Ondertussen stelde ik honderduit vragen aan Niek: “Hoe herken je je ‘mosselperceel’? Hoe komt het dat het ene mosselseizoen beter is dan het andere? Wat is de grootste vijand van de mossel?” Na een uurtje varen, waren we ‘op onze bestemming aangekomen’ – voor mijn part, vaarden we gewoon nog steeds midden op de Oosterschelde – en werden de netten uitgegooid. Op mijn laatste vraag over dé vijand van de mossel, kreeg ik al snel het antwoord te zien: de zeester. In de bovengehaalde netten, zaten veel mosselen, maar ook een pak zeesterren en die beauties zijn geduchte roofdieren!

Een zeester kruipt op de mossel en trekt met zijn armen voorzien van vele zuignapje de 2 schelpdelen van elkaar. Zoals elk schelpdier moet de mossel om de schelp dicht te houden zijn sluitspier gebruiken. Dat kost sowieso al energie, zelfs zonder een aanval van een zeester. Als daar de trekkracht van de zeester bovenop komt, raakt de mossel dan ook betrekkelijk snel moe. Zodra de mossel de schelp iets opent, spuit de zeester maagzuur naar binnen. De mossel trekt zijn schelp weer dicht en wordt nu al deels verteerd door de zure sappen van de zeester. Het duurt dan niet lang meer voordat de mossel sterft, en de schelpdelen zich weer openen… Biologie (net als wiskunde, scheikunde, fysica,…) was nooit mijn favoriet vak, maar nu hing ik aan de lippen van Niek. Het moet niet altijd aan die van Eddy zijn. 😉

Terwijl de opgehaalde mosselen terug de Oosterschelde ingekieperd werden wegens nog te klein, werd alles in gereedheid gebracht voor onze mosselsouper. Een gigantisch grote kookpot werd op een gasbekken geplaatst en de mosselen gingen samen met wat mosselgroenten en een bodempje zeewater de pot in. Geen witte wijn, geen room, geen look, geen tierlantijntjes, maar de pure stuff! Daar, op de YE25, de authentieke mosselkotter van Rival mosselen, at ik de lekkerste mosselen ever! Glaasje witte wijn erbij, met mijn neus in de wind en in de zon, dobberend op het water, omringd door de mensen die mij het liefst zijn,… dat heet dan gelukkig zijn!

Bedankt, scheetje (ook al weet ik dat hij dit toch niet gaat lezen, Eddy leest nooit mijn blogartikels, hij liket alleen maar alles op mijn Facebook pagina) voor deze superoriginele trouwverjaardag!
Bedankt, Ben en Niek van Rival Mosselen voor deze fijne YE Experience Exclusive.
Bedankt aan mijn kinderen, liefjes, familie en vrienden om erbij te zijn!

Wil jij ook vanop een mosselkotter kennismaken met het mosselambacht en zo’n YE Experience Exclusive meemaken? Dat kan! Klik hier.
Wil je daar graag Olympisch judokampioene Gella Vandecaveye bij als teambuilding? Dat kan ook. Stuur in dat geval een mailtje naar mijn scheetje: e.vinckier@skynet.be (Snap je de link niet tussen Gella en Eddy? Eddy is al sinds jaar en dag de trainer van Gella en het is in die hoedanigheid dat ik hem 22 jaar geleden leerde kennen: ik werkte destijds als freelance journaliste en moest Eddy interviewen… Het werd geen artikel, maar een levensverhaal. En zo is de cirkel rond.)