Wanneer er een uitnodiging van San Pellegrino in mijn mailbox belandt, dan twijfel ik NOOIT: de evenementen van het Italiaanse watermerk zijn altijd TOP (herontdek mijn blogartikel over mijn bezoek aan San Pellegrino Young Chef Tim Boury vorig jaar en onlangs nog mijn passage bij de Benelux verkiezing van de San Pellegrino Young Chef 2016). Die TOP, viel verleden week figuurlijk, maar vooral ook letterlijk te nemen: ik was door San Pellegrino namelijk uitgenodigd aan één van de 10 tafels die n.a.v. de 10de verjaardag van Dinner in the Sky aan het atomium 50 meter de hoogte in gingen. Slechts zeven foodbloggers behoorden tot het selecte kransje genodigden en ik was een van die happy few. Joehoe!

De chefs

Ik mocht plaatsnemen aan de tafel van David Martin en Laure Genonceaux. David runt al sinds jaar en dag restaurant La Paix, aan de slachthuizen in Anderlecht. David voorstellen is zoals een open deur intrappen. Hij is de Jeroen Meus van Wallonië en heeft met Martin Bonheur dagelijks een uitzending op RTL waarin hij onze Franstalige landgenoten probeert te verleiden met eenvoudige recepten. In La Paix, de oertraditionele brasserie die hij overnam van zijn schoonouders, blijft David bij vlees zweren. Vooral de vergeten stukjes vlees worden er terug opgewaardeerd: kalfskop, kalfsniertjes, varkenswangen,… Geen schuimpjes, zalfjes of moleculaire hoogstandjes, maar de échte Brusselse keuken. Deze keuze legde David geen windeieren, maar leverde het restaurant 1 Michelin-ster op.

De sidekick voor de gelegenheid was Laure Genonceaux, een S. Pellegrino Young Talent. Hoewel Laure nog een jonge wolf is, kan ze toch al heel mooie papieren voorleggen. Zo was ze 4 jaar lang de rechterhand van Christophe Hardiquest van Bon Bon, met wie ze erin slaagde om een 2de Michelin-ster in de wacht te slepen. In december vorig jaar sloeg ze haar vleugels uit en opende, op amper 30-jarige leeftijd, haar eigen restaurant, Brinz’L, in de Karmelietenstraat in Ukkel. De naam Brinz’L verwijst naar haar roots: haar mama is afkomstig van Mauritius en brinzelle betekent aubergine in het Creools. Laure loochent haar oorsprong niet en zweert bij kruidige smaken zoals kerrie en koriander, haar favoriete kruid.

Amai, Laure, zo jong en al je eigen restaurant? Laure: “Ik kom uit een familie van zelfstandigen en ik droomde er altijd al van om mijn eigen restaurant te hebben. Dit is een droom die nu uitkomt.”

Hoe zou je je keuken omschrijven? Laure: “Eenvoudig en smakelijk. De Franse keuken met mooie producten, maar met een exotische inslag. Ik heb enorm veel opgestoken van Evan Triantopoulos van Gril aux Herbes en van Christophe Hardiquest van Bon Bon, maar mijn manier van koken verschilt van die van mijn mentors door de aandacht die ik besteed aan de ingrediënten van Mauritius waarvan mijn moeder afkomstig is.”

Zorgt jouw voorgeschiedenis in een sterrenkeuken niet voor extra druk? Zijn de verwachtingen niet extra hoog gespannen? Laure: “Nee hoor, mijn keuken is niet die van Christophe. Ik ben tien jaar jonger dan hem en ben nog volop aan mijn weg aan het timmeren. Al zal hij altijd wel een referentiepunt voor me blijven. De meeste van mijn leveranciers zijn trouwens dezelfde als van Evan van Gril en van Bon Bon. Ik heb een goede basis. Ik werk met de beste producten. De wijnkaart is samengesteld door Michel De Muynck, sommelier bij Bon Bon. Al die steun zorgt juist voor extra motivatie in plaats van druk.”

Het menu

Het menu, bestaande uit 2 verfijnde hapjes, gevolgd door een 3-gangen diner, was van een heel hoog niveau. Vergeef me mijn woordspeling. 😉 Als voorgerecht kregen we king krab en noordzeekrab met avocado en een crémeux van zwarte sesam en sake geserveerd. Ik heb zelden zo’n originele presentatie gezien. Voor het hoofdgerecht kozen de chefs voor Bressehoevekip gebakken op houtvuur met een polenta van maïs en aardappel en asperges. Het kippetje was perfect gebakken en de maïspolenta smaakte subliem! Voor het dessert kozen David en Laure voor de seizoenstoppers aardbeien en rabarber, smaakvol afgewerkt met een jus van hibiscusbloemen. Simpel, puur en perfect in balans!

De sfeer

Naarmate de tijd verstreek en de flessen wijn ontkurkt werden, stegen de decibels en bereikte de sfeer ongekende hoogtes. OK, OK, ik geef het toe: met Dinner in the Sky lukt het bijzonder makkelijk om woordspelingen te vinden… 😉 Maar er is geen woord gelogen. Les Lacs du Connemara, I’m Walking on Sunshine, I gotta Feeling,… schalden uit de luidsprekers en iedereen had moeite om nog te blijven zitten. Maar ’t was van moeten. Dus werd er lustig met de servetten gezwaaid. Oordeel zelf maar aan de foto’s die ik nam van ‘collega’ Sophie van Tomate-Cerise. Sorry, Sophie. 🙂

Veel te vroeg naar mijn zin, zakten we terug. Maar ja, er was nog een ‘service’ om 21u30. Van op de begane grond zag ik bij valavond de 10 gondels terug de lucht ingaan, een feeëriek schouwspel.

Wil je zelf zo’n Dinner in the Sky meemaken? Dan zal je naar de Côte d’Azur moeten deze zomer: van 14 juli t/m 15 augustus settelt de organisatie zich in de baai van St. Tropez. In België was het (voorlopig?) de allerlaatste vlucht… Bedankt, S.Pellegrino, dat ik dit mocht beleven!